ستاره ها خواب بودند وقتی ماه را به مهمانی خدا بردی .../این ماه بدون تو رویا میشد پشت پلک هایم . . .

انگار برف نشته روی درختان  .../ بوی برف میدهد نفس هایت . . .

تو باید یک روز سرد زمستانی مرا بیدار کنی

 ...

توباید مژده برف آمدن را به من بدهی . . .

شوره زاری به تنگ می آید از این همه نبودن .../ غم است پایان این عشق ...

در هبوط یخ کرده این باران

...

امیدی هست؟!

به گمانم گوشه چشم هایم هنوز خاطره ای باقی ست .../ قطره قطره میچکد و گرم میکند این کلمات را ...

میسازد شعر هایم را . . .

دستم به آسمان نمیرسد ...

به موهایت که میرسد .../ میخواهم غرق شوم در آسمانت . . .

همین بودن هاست در لا به لا ی انگشتانمان ...

همین تصنیف های عاشقی .../ همین تسبیح رنگی ...

این دستها کوچک اند برای لمس وَجهُه الله . . .

لُکنَت گرفته اند واژه ها امشب ...

بس که هرچه بغض بود از چشمانم تِکاندم . . .

درد .../ درد ../ درد ...

این کلمات نه .../ این ذهن درد میکشد بدون تو ...

بدنم درد میکند بدون آغوشت . . .

همه چیز جاماند میان خنده های تو ...

میان  سرگیجه ی این کلمات!

ب

خ

ن

 د

 . . .

فعل ها صرف نمیشوند وقتی موهایت را میبافی ...

می بافی .../ میبافی .../ می بافی . . .

لا به لای درد ها میشود سعدی خواند ...

میشود آدم ماند . . .

 تاریک روشن ...                      تاریک روشن ...

خاموش و روشن نکن این رویاهای کاغذی را ...

سرد نیست این آیینه بدون من و تو .../ وقتی نور نیست باوری هست برای خاموشی . . .

آرامشم بخش ترین   قُرص است .../ این قُرص ماه . . .

این روی ماه تو ...

تو! تعبیر نگاه عاشق خدایی . . .

نگاهم کن ...

من در ادامه ی دستهایت بوده ام .../ میان نوشته های و خط های آشفته . . .

با دستهای تو زاده شدم میان این صفحه . . .

قافیه های شعر هایم کجا ! 

موهای تو کجا . . .!

گمان کنم هزاران سال است خاموش مانده این شصت برگ پوسیده از احساس .../ به زانوهای این نور تکیه کرده اند این واژه ها ...

تاریک که باشد پاییز سیاه میشود از رنگ ها . . .

مثل همین هوای عید .../ آبی به رنگ بالهای فرشته ها .../ روزهایم آبی ست .../ پر از ماهی های تُنگ این  ذهن زیبا ...

تو یعنی زیبا . . .

همین چند لحظه پیش باوری این واژه ها را عوض کرد . . .

از ما که گذشت ...

مُسکن ها چیزی جز دروغ  ندارند .../ برای این دردهای لعنتیِ من . . .

قلمروِ سکوت ماه را نشانم بدهید .../ دلتنگی هایم از مرز گذشته .../ باد کمی با اشک مهتاب سکوت پیشه کنم . . .

اکنون تو اینجایی .../ صدایی شبیه دوست .../ نوشته های به رنگ دلتنگی .../ شاید من نمیبینم .../ شاید این سکانس هنوز باقی ست ..

/ ماه گوشه ای نشسته .../ منتظرِ شروع تو ...

ابر اما گونه های ماه را پاک میکرد .../ این یعنی تولد تو . . .

هوس کردم زیر سایه ی پلک های تو بنشینم .../ آرامش خوبی دارد سایه های سیاه . . .

میپیچد مثل پیچک .../ بر تن  عریان شب .../ بر پشت بام های غم آلود شهر این ماه . . ./

ماه عسل . . .

قلب من پوسید زیر خاک .../ دلم هنوزم چشم براه ست . . .

غرابت این همه تنهایی را دادم .../ اسارت پروانه ها در پیله هایشان کافی نبود . . .؟!

فکر کنم پاییز شده .../ موهای مادرم سفید شده . . .

یک ستاره نرکید .../ خیابان ساکت و آرام شد .../ باد وزید و خاطره ها را برد ...

ماه گریست .../ پنجره ای باز شد .../ دستی آمد و ماه را نوازش کرد / برگیسوان شب نور بخشید ...

مـــاه سکوت کرد .../ خاطره ها روشنی بخشیدند . . .

روسری ات را محکم تر ببند .../ آرزویم موهای توست در دستانم .../ بگذار عاشقی کنم در آسمانِ شعر . . .

نامه ای بی مُهر .../ خواننده ای بی مِهر . . .

درد و دل که میکنی .../ ناله ای میشوی روی گونه های باران .../ بغض میشوی روی شانه های خدا . . .

بغض میکنند واژه ها .../ غزل فروشی میکنند خاطرات را . . .

خنده هایت .../ ربنـّـا ی عاشقی هایم . . .

چشم هایت .../ روشنی معصومانه آن رُز وحشی خندان وآرام . . .

داستانی ساخته ام بنام زندگی .../ پایانی دارد بنام عاشقی . . .

نقش پاییز را خوب ایفا کردی .../ بیا و حال مستندی بهاری باش برای این دستهای زمستانی . . .

از یاد تو افتادم .../ قلمم شکست . . .

غربت دستهای سرد توست .../ وقتی قالی رویایی را با گل های گرمش میبافی . . .

خودم را گم کردم روی پلک هایت .../ باید مثل بوسه ای بنشینم روی گونه هایت . . .

دلهره هایم را آویخته ام به بند بند آیه های  قرآنت .../ خورشید که تو باشی تطهیر میشود دلم . . .