مینویسم ...

ناخودآگاه کلمات خود ساخته نمایان میشوند و روی این صفحه ی  سفید خطوطی رسم میکنن و آوایی میشوند از پس هجاها ...

سکوت میشود

صدای  خواب ها ممتد در سرم به گوش میرسد .../ تا مرز رهایی ...

تا جنون برده مرا این کلمات

. . .

همه چیز جاماند میان خنده های تو ...

میان  سرگیجه ی این کلمات!

ب

خ

ن

 د

 . . .

فعل ها صرف نمیشوند وقتی موهایت را میبافی ...

می بافی .../ میبافی .../ می بافی . . .

لا به لای درد ها میشود سعدی خواند ...

میشود آدم ماند . . .

 تاریک روشن ...                      تاریک روشن ...

خاموش و روشن نکن این رویاهای کاغذی را ...

سرد نیست این آیینه بدون من و تو .../ وقتی نور نیست باوری هست برای خاموشی . . .

آرامشم بخش ترین   قُرص است .../ این قُرص ماه . . .

این روی ماه تو ...

تو! تعبیر نگاه عاشق خدایی . . .

نگاهم کن ...

من در ادامه ی دستهایت بوده ام .../ میان نوشته های و خط های آشفته . . .

با دستهای تو زاده شدم میان این صفحه . . .

خبری بگیر از من

  از واژه های دیوانه ...

صدایم کن

 بخوان ...

در این کتاب های پوسیده .. .

نگاهم کن!

تو دریایی ...

 منم تنها و غمگینم ...

چشمات مهتابِ

  توی این روزهای افسردم ...

قاصدک!باوری محال نیست دیدن یار ...

خبری ببر . . .

-------------------

اللهّمَ صَلّ عَلي عَلي بنْ موسَي الرّضا المرتَضي

قافیه های شعر هایم کجا ! 

موهای تو کجا . . .!

گمان کنم هزاران سال است خاموش مانده این شصت برگ پوسیده از احساس .../ به زانوهای این نور تکیه کرده اند این واژه ها ...

تاریک که باشد پاییز سیاه میشود از رنگ ها . . .